การจัดการท่องเที่ยวแบบอะนุลักบริเวณลุ่มน้ำซอง : กรณีศึกษาเมืองวังเวียง แขวงเวียงจันทน์ สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว

การศึกษาการจัดการการท่องเที่ยวแบบระบุบริเวณลุ่มน้ำซอง : กรณีศึกษา เมืองวังเวียง แขวงเวียงจันทน์ สปป.ลาว มีวัตถุประสงค์ในการศึกษาความเข้าใจและวิธีการจัดกิจกรรมการท่องเที่ยวแบบแบบทะนุลักของผู้มีส่วนร่วมเกี่ยวข้องและเพื่อศึกาถึงแนวทางในการพัฒนาการท่องเที่ยวแบบอะนุลักในเมืองวังเวียง แขวงเวียงจันทน์ ให้ดีและเหมาะสมยิ่งขึ้น โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงคุณภาพและการพรรรณนาวิเคราะห์
ผลการศึกษาพบว่า กิจกรรมการท่องเที่ยวหลักในเมืองวังเวียงประกอบด้วยกิจกรรมล่องเรือคายัก กิจกรรมล่องห่วงยาง กิจกรรมชมถ้ำ และกิจกรรมศึกษาวิถีชีวิตชาวเขา โดยผู้มีส่วนเกี่ยวข้องในการจัดกิจกรรมการท่องเที่ยว มี 3 ส่วนได้แก่ ภาครัฐบาล (ห้องการท่องเที่ยว ห้องการแถลงข่าวและวัฒนธรรม หน่วยงานสิ่งแวดล้อม และองค์การพัฒนาและบริหารตัวเมืองวังเวียง) กลุ่มผู้ประกอบธุรกิจท่องเที่ยวและกลุ่มพัฒนาหมู่บ้าน ทั้ง 3 ภาคส่วน มีมุมมองต่อการท่องเที่ยวแลลอนุรักษ์ในประเด็นที่เหมือนกัน คือ เป็นการท่องเที่ยวในแหล่งธรรมชาติที่ต้องรักษาความดั้งเดิมไว้โดยไม่เปลี่ยนแปลงใด ๆ โดยละเลยถึงความยั่งยืนด้านความสัมพันธ์ของการท่องเที่ยวต่อวิถีชีวิตและวัฒนธรรมท้องถิ่น ส่วนวิธีจัดกิจกรรมท่องเที่ยวเน้นการท่องเที่ยวที่ให้ความเพลิดเพลินและตอบสนองนักท่องเที่ยวจำนวนมาก ที่ส่งผลให้เกิดรายได้จำนวนเพิ่มขึ้น เพื่อประโยชน์กับทุกฝ่าย โดยรัฐมีบทบาทเป็นผู้กำหนดรูปแบบการจัดการท่องเที่ยวขณะที่กลุ่มผู้ประกอบธุรกิจท่องเที่ยวและกลุ่มชาวบ้านในท้องถิ่นมีหน้าที่ปฏิบัติตามนโยบายของภาครัฐบาล การพัฒนาการบริการ ตลอดจนกิจกรรมสนับสนุนการท่องเที่ยว