พระแก้วโกเมน ประดิษฐาน ณ วัดมณีวนาราม อำเภอเมือง จังหวัดอุบลราชธานี เป็นพระพุทธรูปเก่าแก่และศักดิ์สิทธิ์สีน้ำหมอก (สีม่วง) ที่สำคัญองค์หนึ่งของจังหวัดอุบลราชธานี

พระปริยัติโกศล (ถวัลย์ อาจารสุโภ) เป็นพระเถระที่มีอุดมการณ์แน่วแน่ในด้านการศึกษาทั้งทางโลกและทางธรรม มีสติปัญญาเฉียบแหลม สามารถศึกษาเรียนรู้ได้รวดเร็ว มีวิสัยทัศน์อันกว้างไกล อุทิศตนเพื่อการศึกษาแห่งพระพุทธศาสนาโดยแท้ จะเห็นได้จากการมุ่งมั่นอุทิศตนในการปฏิบัติหน้าที่ เป็นครูสอนพระปริยัติธรรมทั้งแผนกธรรมและบาลี ทำหน้าที่อบรมสั่งสอนพระภิกษุ สามเณร อุบาสิกา เป็นพระวิทยากรอบรมศีลธรรมแก่ข้าราชการ ครู อาจารย์ ตามหน่วยงานต่าง ๆ รวมทั้ง การแสดงปาฐกถา เทศน์สอนประชาชนทั่วไปทางสถานีวิทยุกระจายเสียง และงานเทศกาลต่าง ๆ ตามกิจนิมนต์มิได้ขาด มีผู้คนที่ได้ฟังแล้วติดใจจะต้องตามไปฟังซ้ำ ๆ อยู่เสมอ มีผลงานโดดเด่นและมีคุณค่าแก่วงการศึกษาพระพุทธศาสนาอย่างยิ่ง จึงสมควรยกย่องเชิดชูเป็น “ปราชญ์” แห่งเมืองอุบลราชธานีอย่างแท้จริง

พระธรรมบาล (ผุย) เป็นพระคันถธุระที่มีความขยันหมั่นเพียร มุ่งมั่นในการเรียนการสอนพระปริยัติธรรมเป็นเลิศ เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านอักษรธรรม อักษรไทย ตลอดจนอักษรโบราณอื่น ๆ อย่างยอดเยี่ยม เป็นผู้เคร่งครัดในพระธรรมวินัยอันเป็นแบบอย่างที่ดีแก่บรรดาสานุศิษย์และสาธุชนทั่วไป และอุทิศชีวิตให้แก่การศึกษาจนกระทั่งตัวเองพิการทางสายตา นับว่าได้สร้างชื่อเสียงให้แก่ สำนักเรียนวัดมณีวนาราม และคณะสงฆ์จังหวัดอุบลราชธานีให้ขจรขจายออกไปทั่วสารทิศจนเป็นศูนย์กลางการศึกษาสงฆ์จากอดีตมาจนถึงทุกวันนี้ จึงสมควรได้รับการยกย่องเชิดชูเกียรติเป็น “ปราชญ์” ของเมืองอุบลราชธานีอย่างแท้จริง

พระครูวิจิตรธรรมภาณี (พวง ธมฺมทีโป) เป็นพระเถระฝ่ายคันถธุระที่มีความมุ่งมั่นในการพัฒนาวัดและคณะสงฆ์ทุก ๆ ด้าน โดยเฉพาะด้านการศึกษาของกุลบุตรชาวอุบลราชธานี ได้ให้ความสำคัญเป็นอย่างมาก เนื่องจากในช่วงระยะการเปลี่ยนแปลงการศึกษาจากดั้งเดิม (มูลกัจจายน์) เป็นแบบใหม่ (บาลีไวยากรณ์) มีการสอบไล่จากปากเปล่าเป็นเขียนตอบ เป็นต้น ก็ดำเนินการได้อย่างต่อเนื่อง แม้บางครั้งอาจย่อหย่อนลงไปบ้างก็ไม่ถึงกับยกเลิกไป ทำให้การศึกษาคณะสงฆ์และกุลบุตรผู้ใคร่ต่อการศึกษาของสำนักวัดมณีวนาราม และเมืองอุบลราชธานีจากอดีตจนตราบเท่าปัจจุบัน นับว่าเป็นพระสงฆ์ผู้ทำคุณประโยชน์แก่ชาวอุบลราชธานีและชาวเมืองอื่น ๆ ตลอดพระพุทธศาสนาอย่างแท้จริงสมควรได้รับการยกย่องเชิดชูเกียรติเป็น “ปราชญ์” เมืองอุบลราชธานีโดยแท้