ฟังลำกลอนสังขารไม่เที่ยง โดย หมอลำวิจิตร อยู่เย็น และหมอลำจรวย แซ่ตั้ง

กลอนสังขารบ่เที่ยง

ชีวิตคนนับมือสั่นคือวันนับมื่อจ่ม ชีวิตคนนับมื้อแต่สิค้อยถอยเข่าใส่กระโรง แม่นสิเกิดอยู่ซงทวีปอื่นกระยังตาย บ่อเห็นสีลังการอยู่นานเต็มล้าน ตาเคยหวายเคยโก้บ่อคือเฒ่าแก่การบาทห่าเฒ่าแก่แล้วเนื้อเฮียกหนังยานตาเคยหวานชอนแลนบาทบาทแก่การกระเลยเขียวเห็นชายเทียวมาใกล้ตาซอนแลนแล้วยิ้มใส่ จนบาดใจผู้พบพ้ออยากเห็นเลื่อยอยู่บ่เชา เหมือนดอกขันเข้าดอกสม่ำวังเวย ผู้ใด๋เคยเด็ดดมกระว่าหอมกันเกลี้ยง หอมเบิดเมืองเบิดบ้านมันบานดอกไม้ป่า หอมจำปากลิ่นอ้มล้มต้องใด้แต่หอมมะลิซ้อนก้านพร่ำพร้อมก้านกล่องกระดังงา ยามลมมาเชยพัดกลิ่นละอองหอมเอ้าบ่ว่าแลงหรือเช้าลอองอายขะยายกลิ่นพรมลินผู่เผิ่นอยากชมก้ำกินละอองบินสำพัดให้ถูกต้องไปตามป่องมาละกนบ่อทันนานมาลาบานเหี่ยวลงจำก้าน พรมลินกระเลยย้ายบินหนีบ่ออยากอยู่ บ่อมีแนวสิต่อสู่เกษรไม้กระบ่อมีหนักเต็มทีสานอป้า สะงขารมันบ่อเที่ยง ตั้งแต่น้อยพ่อแม่เลี้ยงโตขึ้นเป็นแม่คนอยู่ไปดลกระเลยหยุ่งนานดนมากระเกิดแก่เป็นคุณแม่จังบ่อแล้วเป็นยายเฒ่าตื่มมา ความโสภาคราวกี้หนีไปบ่อเอิ้นสั่ง บ่อมีหวังสิหนุ่มเป็นสาวน้อยหนุ่มคืนบ่มีทางสิฟื้นคื้นหนุ่มเสมอสาว ผิวเคยขาวสมควรกระก่ำดำตอนท้าย เป็นตาอายบาทยามยิ้มฟันบ่อมีเป็นโช่โว่ ตั้งแต่กี้กระว่าโก้เดียวนี้เกิดเปลี่ยนแปลงหน่าบ่อใด้ฟอกแป้งเหลียวเบิ่งกระนวนสีผิวพรรณดีแวววาวตั้งแต่คราวยังน้อยความเจ็บมาแขนฮ่อย ความตายมาแขนอยู่นกเขาครูอยู่ต้นไม้นายพานใด้ก่งยิ้ง นกเขามิดอิ้งติ้งตายจากคอนสูงฝูงหมูลูงอาวอากระดั่งเดียวกันนั้น บ่อมีวันสิดีใด้มีแต่ภัยเข่ามาสู่ ฝูงศัตรูคอยอยู่ถ้าโรคายายเข่าอยู่คิงมีแต่มิดอิ้งติ้งสังขารเปรียนแปลไป ประถมวัยกระยังตายแล้ว แก่บุญไผสร้าง บ่ออยากหนีไกลข้าง จำเป็นต้องใด้บออยากพากพี่น้องแล้วเถิงคราวสิบ่อยังน้ำตาพังฮำหน้า ป๋าเฮือนชานให้คนอื่นมีเงินแสนเงินบ่มีทางว่าสิหิวไปนำใด้บาทห่าตาย คุณนาย

หมอลำกลอน (ฝ่ายชาย): นายวิจิตร อยู่เย็น อำเภอนาตาล จังหวัดอุบลราชธานี

หมอลำกลอน (ฝ่ายหญิง): นางจรวย แซ่ตั้ง อำเภอนาตาล จังหวัดอุบลราชธานี