อารยธรรมในยุคแรกเริ่มที่จะกล่าวต่อไปนี้ คือ อารยธรรมของอินเดียและจีน ซึ่งได้มีมาเป็นเวลาประมาณ 2500 ปีมาแล้ว แต่จะไม่กล่าวถึงโดยละเอียดนัก ทั้งนี้ด้วยเหตุผลสองประการ คือ ประการที่หนึ่งเพราะเรายังมีความรู้ในเรื่องนี้น้อยมาก ฉะนั้นจึงจำเป็นอยู่เองที่จะกล่าวให้มากไม่ได้ ประการที่สองอารยธรรมทั้งสองนี้มีความสำคัญส่วนใหญ่เกี่ยวกับเรื่องของศาสนาเท่านั้น ชนชาวอินเดียและจีนจึงสมควรจะได้รับการกล่าวขวัญถึง มิใช่เพราะเป็นคนชาติที่ใช้ความคิดอิสระ หรือเพราะการสร้างสิ่งที่ดีที่งามแต่เพราะเป็นคนชาติที่มีทัศนะใหม่ในเรื่องที่เราเรียกว่าเรื่องของความดี และได้พยายามที่จะนำเอาทัศนะใหม่ในเรื่องนี้มาใช้ในทางปฏิบัติด้วย อ่านต่อ…
ปุ๋ย โรจนะบุรานนท์. (2509). อารยธรรม. กรุงเทพฯ : สภาการศึกษามหามกุฏราชวิทยาลัย.