ผั ก ส มุ น ไ พ ร ท้ อ ง ถิ่ น
ค ว า ม ห ม า ย
ความหมาย ตามพจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๔๒
ผัก น. พืชที่ใช้เป็นอาหาร; ใช้เป็นคํานําหน้าชื่อพืชบางจําพวก เช่น ผักกาด ผักกูด ผักปลาบ ผักหนอก
สมุนไพร [สะหฺมุนไพฺร] น. ผลิตผลธรรมชาติ ได้จาก พืช สัตว์ และ แร่ธาตุ ที่ใช้เป็นยา หรือผสมกับสารอื่นตามตํารับยา เพื่อบําบัดโรค บํารุง ร่างกาย หรือใช้เป็นยาพิษ เช่น กระเทียม นํ้าผึ้ง รากดิน (ไส้เดือน) เขากวางอ่อน กํามะถัน ยางน่อง โล่ติ๊น
ผักสมุนไพร จึงหมายถึง พืชที่ใช้เป็นยา ช่วยบำบัดโรค ซ่อมแซมส่วนที่สึกหรอ และช่วยบำรุงร่างกาย
พืชผักมีหลายประเภท และกินได้แทบทุกส่วน ประเภทผักกินใบ ยอด และก้าน เช่น ตำลึง กะเพรา โหระพา แมงลัก ประเภทกินดอก เช่น ดอกแค สะเดา ประเภทกินผล เช้น กล้วย บวบ ฟักทอง ประเภทกินราก เช่น ขิง ข่า กระชาย ผักสีเขียวเป็นแหล่งวิตามินหลายชนิด โดยเฉพาะกลุ่มวิตามินบี วิตามินซี วิตามินเอ แร่ธาตุ และใยอาหาร
คุ ณ ส ม บั ติ พิ เ ศ ษ ข อ ง ผั ก
- ผักส่วนใหญ่มีวิตามินและแร่ธาตุสูง
- ผักมีเส้นใยอาหารสูง (Fiber) ซึ่งจะมีประโยชน์ในการทำให้รับบขับถ่ายเป็นปกติ
- ผักอุดมไปด้วยสานไบโอฟลาโวนอยด์ (Bioflavanoid) อันเป็นสารสำคัญในกลุ่มแอนติออกซิแดนท์ (antioxidant) ที่ต่อต้านอนุมูลอิสระ (Free radicle) ซึ่งทำให้เซลล์เสื่อมสภาพและถูกทำลาย
นอกจากนี้ สารอาหาร ๆ ในผักยังล้วนแต่มีประโยชน์ในการป้องกันโรคเรื้อรังต่าง ๆ เช่น มะเร็ง ไขมันอุดตันในเส้นเลือด ไขมันเกาะผนังเส้นเลือด และช่วยขจัดโคเลสเตอรอล รวมทั้งสารก่อมะเร็งบางชนิดทำให้ร่างกายสะสมสารพิษน้อยลง